Scherpe neus

(De Volkskrant )

In de zomer draag ik het liefst truitjes met korte mouwen. Daarmee voorkom ik dat mijn hond tijdens het dagelijks stoeipartijtje slobbert onder mijn oksels. Sokken en slipjes laat ik niet onbeheerd. Ook leg ik ze niet op de verwarming te drogen. Geheid dat hij wat van de was opeet. Al mag ik een paar dagen later een sok of een slip uit zijn poepertje trekken, ik ben ze voorgoed kwijt.
Maar wat te doen als Bach, zo heet mijn jonge labrador, in het bos rondjes rent met een door hem gevonden herenzakdoek?
Hem achterna rennen heeft geen zin, daar heeft hij juist lol in.
‘Voor’ roepen helpt ook niet, zelfs niet met een handvol hondensnoepjes. Een beloning krijgt hij later. Als hij braaf blijft staan terwijl ik hem verlos van de sliert onder zijn staart.

Dat Bach een scherpe neus heeft wist ik al eerder.
Aan de bosrand parkeerde ik mijn Renaultje en opende het portier. Over mijn schoot stoof Bach naar buiten, dook de berm in en rende weg met een wapperend iets in zijn bek. Ik vergat alle hondenlessen en rende hem meerdere rondjes achterna. Tot hij mij voorbij rende. ‘Zit! maande ik, zag wat hij had gevonden en gilde: ‘Los!’
Bach slurpte het slingerende ding naar binnen zoals wij mensen met een sliert spaghetti kunnen doen. Ik wurmde zijn bek open en graaide tot in zijn keel. Niets!
Vier lange dagen hield ik zijn poepertje in de gaten. Toen verklaarde ik het condoom als voorgoed opgelost.

Columnistenjacht VK- 23-04-2014 .