De eerste bijeenkomst beleefde ik als thuiskomen bij mezelf en mijn jong overleden tweelingzusje. Net als vele anderen kon ik eindelijk het altijd aanwezige gevoel een deel van mezelf kwijtgeraakt te zijn zonder schroom delen. 

En op de bijeenkomst in november vorig jaar vertelde ik de lotgenoten dat ik, vanwege het vermoeden van een chronische depressie, eind 2016 een therapeute had ontmoet die dit traumaverlies meteen begreep. Diezelfde maand nog ging ik met haar aan de slag om het tweelingverlies te duiden, de gevolgen een plek te geven. Ik werkte aan thema’s die mij belemmerden voor honderd procent in het leven te staan. Thema’s zoals verwarring over mijn identiteit en innerlijke eenzaamheid door het gemis, verweven met een sluimerend verlangen bij mijn tweelingzus te zijn. Enkel om me weer compleet te voelen.

In de trein naar huis overpeinsde ik waarom wij tweelingen met een verloren tweelinghelft onder elkaar maar een half woord nodig hebben om elkaar te begrijpen. De meesten lopen in de geestelijke gezondheidszorg – zelfs bij rouwtherapeuten – tegen een muur van onbegrip aan. Titels van informatieve boeken konden we die middag niet uitwisselen. Die zijn er gewoonweg niet ontdekten we. In Nederland en België is weinig tot niets bekend over de gevolgen van zo’n ingrijpend verlies. 

Daarom kom ik tot de conclusie dat er werk aan de winkel is voor mij! Ik ben niet voor niets een ervaringsdeskundige in de ban van het schrijven. Ik ga het thema Verder leven zonder tweelinghelft in een helder daglicht stellen. Daarmee wil ik bereiken dat de gezondheidszorg voldoende inzichten opdoet om óók behandeling en rouwbegeleiding aan te bieden bij tweelingverlies.

Hoewel:  in een helder daglicht stellen.  Hoe pak ik dat aan? Ik mis de vaardigheid om als halve tweeling naar buiten te treden. Moet ik dan niet over mijn eigen schaduw heen springen? Zelfs over die van mijn tweelingzusje.  En hoe bereik ik de media en de gezondheidszorg?   

Van de schrik bekomen door de obstakels die ik voor me zag en ook nieuwsgierig geworden vraag ik me af: wil ik deze missie echt op mijn schouders nemen? Dit voorjaar kan ik tenminste wel beginnen om mensen op weg te helpen die, net als ik heb gedaan,  het internet afstruinen: wanhopig op zoek naar informatie over tweelingverlies.

Ik besluit: ik lanceer deze nieuwe website: Verder leven zonder tweelinghelft, hoe moet dat? De titel trekt beslist de aandacht van zorgprofessionals die gespecialiseerd zijn in verlies en rouw. Stap voor stap ga ik mijn plan uitvoeren. 

Met regelmaat wil ik bloggen over het fenomeen halve tweeling.  In elk blogartikel ga ik beschrijven hoe ik mijn tweelinggevoel onderzocht en ontrafelde. Vanzelf zal dan ook mijn boek boek MaaikeMij/ in beeld komen.  Want tijdens het schrijven van dit verhaal kwam ook het eeneiige tweelingschap levendig naar voren. Behalve aan ouders met een gehandicapt kind,  heb ik dit boek óók opgedragen aan tweelingen die zonder tweelinghelft verder moeten leven.

De noodzaak van deze missie brengt me weer terug naar vorig jaar november, bij Tweeling Alleen. Lotgenoten die met openbaar vervoer naar Utrecht Centraal kwamen gereisd, werden achter de poortjes opgevangen door de organisatie. Van het station liepen we naar het gebouw waar de bijeenkomst zou zijn. Ik liep naast een nieuw lid. Gedoken in onze winterjassen luisterde ik naar de aarzelende woorden, hoorde de wanhoop en machteloosheid erin. Het herinnerde me aan de jaren na 1996, toen het gevoel een deel van mezelf kwijt te zijn veranderde in een sluimerend verlangen bij mijn tweelingzusje te zijn. Ook bij mij werden de gevolgen van het op jonge leeftijd een tweelinghelft verliezen door de geestelijke gezondheidszorg weggewuifd en zelfs door de psychiater genegeerd.
Om het nieuwe lid gerust te stellen vertelde ik dat de eerste bijeenkomst bij Tweeling Alleen, alleen al door het luisteren naar verhalen van lotgenoten, mij had doen thuiskomen bij mezelf en mijn eeneiige tweelingzus. Uit pure opluchting riep ik na afloop tegen de organisatie: ‘Ik ben niet gek. Alleen anders.’