ERVARINGSVERHAAL VAN RIA KNIJNENBURG (BRON: IK? MANTELZORGER )
“Mantelzorger is niet iets wat je van de ene op de andere dag bent. Daar rol je ongemerkt in”, zegt Ria Knijnenburg (63).
“10 jaar geleden kreeg mijn moeder een nieuwe heup. Als pijnstiller slikte ze tramadol. Dat zit qua sterkte ergens tussen een paracetamol en morfine in. Een verpleegkundige waarschuwde nog: ‘U moet tramadol nooit langer dan een paar weken nemen’. Maar ze hielpen moeder erg goed en dus ging ze ermee door.”
Ruim 8 jaar geleden overleed de vader van Ria. En gisteren (zondag 12 juni 2016), is ook haar moeder zacht ingeslapen. Ze was 92 jaar. Ria besloot dit interview tóch te laten plaatsen. Uit liefde en respect voor haar moeder.
“Mijn moeder droeg mijn vader op handen. Dat hij er niet meer was, deed haar wankelen. Letterlijk en figuurlijk. Ze werd neerslachtig en raakte geleidelijk aan steeds meer verward. De tramadol werd haar beste vriend. Ook om daarmee haar verdriet door vaders achteruitgang en zijn overlijden te kunnen ‘verdoven’.
Bij de huisarts, de GGZ en de Ouderenzorg heb ik herhaaldelijk aangegeven dat mijn moeder verslaafd was aan de tramadol. En dat daardoor haar angstaanvallen en depressie versterkt werden. Als mantelzorger werd ik niet serieus genomen. Hun conclusie was dat ik een overbezorgde dochter was met teveel kennis van zaken. Dat heb ik als heel pijnlijk ervaren.”
HET KEERPUNT
“Op een dag trof ik moeder balancerend op een stoel in de keuken aan. In een bovenkastje lag de voorraad tramadol-pilletjes. Ze had nog wat extra nodig, zei ze. Dat was voor mij de limit.
Bij de huisarts heb ik toen geëist dat mijn moeder met een geriater zou praten. Die zag echter wél meteen dat het om een verslaving ging. Mijn moeder is in 6 weken afgekickt en kreeg er antidepressiva voor in de plaats. Daarna werd zij gelukkig weer steeds meer zichzelf.
Na haar afkickperiode kwam ik weer bij de geriater. De arts was erg verbaasd door de positieve verandering bij moeder. We hebben moeder weer terug, riep ik van geluk.
Moeder had een vorm van dementie. Toen ik laatst op zaterdag kwam aanlopen, trof ik mijn moeder in verwarde toestand aan. Ze wist niet meer waar ze was. Dat gebeurde wel vaker. En zodra ze me dan ziet, vallen ter plekke alle angsten van haar af. Zo ook deze keer. Ze keek zó blij naar me.
Ineens deed het me aan vroeger denken, wanneer ik als kind van school thuiskwam en moeder blij was om me te zien. Ze had diezelfde stralende blik in haar ogen. Dat was zo’n ontroerend moment.”
FOTO 1: Ria en haar moeder een maand geleden. Het 32ste achterkleinkind, Harrie ligt in de box.
FOTO 2 en 3: Ria is tweeling. Haar zusje is op jonge leeftijd overleden. Daarna zijn er geen jeugdfoto’s meer van Ria gemaakt.
Het team van Ik? Mantelzorger wenst Ria veel sterkte met het verlies van haar moeder.
Tekst: Esmir van Wering
